Politieman Marcel (35) hield posttraumatische-stressstoornis over aan dramatische incidenten met kinderen

Home, Politie

Dagblad van het Noorden – De 35-jarige agent Marcel Jansen heeft al talloze traumabehandelingen achter de rug. Tot nu toe heeft niets geholpen. Sinds een maand ondergaat hij de zogeheten 3MDR-therapie bij Traumacentrum GGZ Drenthe.

,,Eerlijk gezegd, merk ik helaas nog geen verbeteringen, maar misschien komt dat nog”, zegt de agent met complexe PTSS. Sinds vier jaar zit hij ziek thuis, over anderhalve maand wordt hij definitief ontslagen door de politie. Marcel heeft dan achttien jaar bij de politie gewerkt. ,,Ik heb altijd bij de politie in Rotterdam gezeten en was ingezet in een van de moeilijkste wijken.” Tegenwoordig wonen hij en zijn gezin in Drenthe.

Dode kinderen

Ongeveer acht jaar geleden kreeg Marcel voor het eerst last van PTSS-klachten, zoals angst- en paniekaanvallen. ,,Ik had in een jaar tijd tijdens mijn werk twee dode kinderen gehad en een kindje dat het net had overleefd en zwaar gewond was. Een jochie was doodgereden, zijn moeder was een collega van mij die naast mij stond, een meisje was onder de trein gesprongen en een ander kind was op school bij gym bij een ongeluk door een stuk staal doorboord.

Geluk dat je dit kunt navertellen

In datzelfde jaar was ik ingezet tijdens de finale van de KNVB-beker in Rotterdam. Ik kwam toen alleen te staan tegenover een grote groep hooligans die mij belaagden. Toen we achteraf daar op terugkeken, werd gezegd: het is meer geluk dan wijsheid dat je het kunt navertellen.”

Als agent in Rotterdam was hij veel heftige incidenten gewend. ,,Ik heb veel gruwelijkere doden gezien dan in dat jaar, maar het greep me nooit heel erg aan. Dat waren geen kinderen. Vaak ging het om criminelen. Daar heb je verder niet zo’n emotionele band mee. Toen het gebeurde met een van die kinderen waren heel veel collega’s van slag en in tranen. Ik had dat op dat moment niet. Maar een paar jaar later kreeg ik er last van.”

Ik durfde niet meer naar buiten

Marcel voelde zich niet meer veilig op straat. ,,In die wijk waar ik werkte, was een groot deel van de mensen tegen de politie. Ook op het bureau voelde ik me niet meer veilig. De klachten werden steeds erger. Het begon met dat ik dacht: ik heb liever geen nachtdiensten meer. Ik ben gevraagd voor een rustiger team. Dat bleef zo een tijdje doorgaan. De klachten bleven toenemen. Ik durfde niet meer naar buiten. Ik durfde niet in de metro. Ik sliep helemaal niet meer. Op straat werken, ging echt niet meer. Elke keer als ik naar buiten ging, kreeg ik een paniekaanval. Het was soms zelfs zo erg met mij dat mensen een ambulance belde. Mijn remmingen gingen weg. Ik kan zo ontploffen. En ben soms heel prikkelbaar.”

Moordsporen

Algemeen, Home-klein, Politie

Op zoek naar de waarheid achter de cold cases

Door: Jolande van der Graaf en Dick Gosewehr

In dit fascinerende boek doen misdaadverslaggever Jolande van der Graaf en oud-rechercheur Dick Gosewehr naspeuringen naar onopgeloste moordmysteries en raadselachtige verdwijningen. Zulke dossiers vormen in ons land vaak een onderschoven kindje voor politie en justitie. Veel cold cases belanden in een la om stof te vergaren. Tot wanhoop van de nabestaanden die indringend beschrijven hoe zij in de kou zijn gezet door de autoriteiten en alleen staan met hun verdriet. De auteurs van Moordsporen gaan voor deze radeloze familieleden op jacht naar antwoorden. Een zoektocht met verbluffende resultaten, die de onderzoekers tot in de voetsporen van moordenaars brengt.

Het speurdersduo doet al jarenlang intensief onderzoek en draait elke steen drie keer om. Van der Graaf en Gosewehr ploegen zich door stapels onderzoeksrapporten, weten getuigen te traceren en bijten zich vast in achtergelaten sporen. Soms blijken op het oog onbeduidende details cruciaal, in andere zaken komen tips en nieuwe feiten aan het oppervlak.

Door hun gedegen onderzoek hebben Van der Graaf en Gosewehr kunnen constateren waar het fout ging. In dit boek schuwen de auteurs de kritiek niet. Keer op keer komt vast te staan dat de recherche tijdens eerder onderzoek grote steken liet vallen.

In alle zaken spraken de onderzoekers met nabestaanden. Mensen die om de hoek van de straat konden wonen en soms al decennialang in het ongewisse verkeren over het lot van hun dierbare. Moordsporen schetst een ontluisterend beeld hoe deze familieleden aan de goden zijn overgeleverd.

Een greep uit enkele cold cases in Moordsporen:

  • Een jonge vrouw – mooi, rijk en moeder van een peuter – komt in het midden van het land om het leven. Een dodelijk ongeval, zegt de politie. Maar Van der Graaf en Gosewehr vermoeden een andere toedracht en gaan jaren later op onderzoek. Hartsvriendinnen van de vrouw blijken nooit in een ongeluk te hebben geloofd maar zijn door de politie genegeerd. De onderzoekers klopten dit najaar aan bij Amerikaanse misdaadexperts. Één voor één bevestigen deze deskundigen, onder wie een voormalige FBI-profiler en een forensisch patholoog, dat het gaat om een moord die in de doofpot verdween.
  • Als hij met een vriendinnetje aan het spelen is, raakt een kleine jongen plotseling spoorloos. Tot wanhoop van zijn familie wordt het kindje niet meer teruggevonden en doet de politie geen nader onderzoek. De auteurs besluiten zelf in actie te komen. Zij keren terug naar de plek van de verdwijning, spreken met getuigen en ontdekken dat het signalement van de kidnapper nooit naar buiten kwam. Zij komen een mogelijke dader op het spoor. Politie en justitie doen niets met hun tip. Ook tijdens het schrijven van dit boek doet zich een ontwikkeling voor die in de richting van de dader wijst. Een nieuwe getuige meldt zich. En alweer blijkt dat de politie belangrijke informatie achterhoudt.
  • Een auto klapt in het holst van de nacht op een Gelderse camping tegen een boom. Geschrokken neemt een kampeerster poolshoogte en treft tot haar ontsteltenis haar eigen broer dood aan in de laadbak van het autowrak. Hoewel er niets van de zaak klopt, sluit de politie al snel het dossier. Als journalist doet Jolande van der Graaf met het zusje van het slachtoffer jaren naspeuringen naar dit verdachte ongeval. Een expert van de politie blijkt vergeefs op een moordonderzoek te hebben aangedrongen en door zijn vroegere bazen te zijn geboycot. In Moordsporen ontrafelen de auteurs hoe politie en justitie ook in deze zaak een misdrijf onder de pet houden.

Jolande van der Graaf en Dick Gosewehr werken sinds 2008 samen en hebben inmiddels tientallen cold cases onder de loep genomen. In Moordsporen blijkt wat er aan het licht komt als een ervaren misdaadjournalist en een doorgewinterde oud-rechercheur de handen ineen slaan.

Jolande van der Graaf  coverde ruim twintig jaar ernstige en geruchtmakende misdrijven als misdaadverslaggever voor De Telegraaf. Haar specialiteit is onderzoek naar cold cases, forensische kwesties en misstanden in politieonderzoeken.

Dick Gosewehr werkte veertig jaar bij de politie waarvan dertig jaar bij de recherche. Daar was hij onder meer verbonden aan een coldcaseteam. Gosewehr speelde een belangrijke rol bij het blootleggen van drie gerechtelijke dwalingen waarbij onschuldig veroordeelden later zijn vrijgesproken.

Moordsporen

Technische gegevens

Omvang              : ca. 288 blz.

Formaat              : 13,5 x 21 cm, paperback

ISBN                      : 97890 8975 049 5

Prijs                       : € 20,00

Circulaire PTSS Politie

PTSS Politie: Tijdelijke werkafspraken tot 1 juli 2013

Politie, PTSS

Sinds januari 2013 is de circulaire PTSS Politie van kracht. Deze circulaire beschrijft hoe voor medewerkers van de politie met de diagnose PTSS tot de beslissing wordt gekomen om de ziekte PTSS ook aan te merken als beroepsziekte. Om te kunnen beoordelen of er sprake is van een beroepsziekte wordt op basis van de circulaire nog uitsluitend gekeken of er een oorzakelijk verband is tussen het werk en/of de werkomstandigheden en de ziekte PTSS. Deze circulaire is op u van toepassing indien:

  • u op of na 1 januari 2007 een verzoek heeft ingediend en uw verzoek is afgewezen;
  • u vóór 1 januari 2007 een verzoek heeft ingediend en u na 1 januari 2007 een afwijzend besluit heeft ontvangen;
  • u na 1 januari 2007 PTSS heeft ontwikkeld en van mening bent dat u in aanmerking komt voor de erkenning van uw PTSS als beroepsziekte.

Deze regeling geldt ook voor medewerkers die niet meer in dienst zijn van de politie. In afwachting van het operationeel worden van de adviescommissie zullen tijdelijke werkafspraken gelden. Deze worden hieronder nader toegelicht. Tijdelijke werkafspraken: U kunt uw verzoek (opnieuw) indienen bij het Meldpunt PTSS, als u voldoet aan een van de hierboven genoemde criteria. Voor het nemen van het besluit wordt u verzocht, voor zover u dat nog niet heeft gedaan, om het volgende aan te leveren:

  • een medische verklaring, waaruit de diagnose PTSS blijkt;
  • een omschrijving van de gebeurtenis(sen) en de feiten en omstandigheden waaruit blijkt dat de ziekte PTSS in (overwegende mate) door het werk en/of de werkomstandigheden is ontstaan.

In die gevallen waarbij uit de onderliggende documenten overduidelijk blijkt dat de PTSS oorzakelijk verband houdt met het werk en/of de werkomstandigheden, zal de ziekte PTSS worden erkend als beroepsziekte. U ontvangt hierover een besluit. In die gevallen waarin het verband tussen de ziekte PTSS en het werk en/of werkomstandigheden minder duidelijk blijkt, wordt gewacht met het nemen van een besluit totdat de commissie is ingesteld. Dit uitstel gebeurt uitsluitend als u daarmee instemt.

U kunt uw verzoek indienen bij het Meldpunt PTSS (vergeet daarbij niet te vermelden: uw telefoonnummer en het korps waar u werkzaam bent geweest). U kunt dit schriftelijk doen ter attentie van: mevrouw A.M.M. Rademaker/ mevrouw P.H.M.E. van de Ven, Eenheid Rotterdam, Doelwater 5, 3011 AH Rotterdam of via e-mail: (vooralsnog) MeldpuntPTSSPolitie@rijnmond.politie.nl. Ook voor vragen over het bovenstaande kunt u zich schriftelijk of via e-mail wenden tot het Meldpunt PTSS.